Dooie boel

Ik was even bang dat dit het laatste verhaal zou zijn dat ik schreef. Niet dat we een near miss hadden op de snelweg of dat ik bijna van een klif was gevallen, maar ik was mijn adapters en reisstekker kwijt. Ze zaten niet in mijn tas en waren er ook niet uitgevallen toen de tas in de auto lag. Na veel zoekwerk bleek dat mijn tas nog een rits en een vak had waardoor ik mijn spullen weer vond. Ik weet niet of dit met vermoeiheid of warmte te maken heeft of gewoon domheid, ik was in ieder geval wel blij dat ik de spullen terug had.

Vandaag stond de langste rit op het programma en dan ook nog eens de rit door het laagste punt van de Verenigde Staten en de op papier warmste plek van ons bezoek. Vanuit Las Vegas gingen we westwaarts en al snel veranderde het landschap van ietwat groen en rotsachtig naar bruin, rotsachtig en dor. De temperatuur begon ook aardig te stijgen van een 'koele' 72 Fahrenheit naar een zwoele 88 Fahrenheit.

Nadat we eenmaal de bergen waren gepasseerd kwamen we in Death Valley aan. In het begin nog wat heuvelachtig met struiken dicht bij de weg, maar langzamerhand ging dit over in een vlakte met alleen maar rotsen en zand. In het midden van de valley kwamen de zoutvlaktes met als hoogtepunt het diepste punt van Amerika in Badwater. Van een afstand leek het een ijsbaan. Mooi grijs ijs in het midden en witte schraapsels aan de zijkanten. Iets meer doorlopen kreeg je de zoutplaten die gescheiden werden door opstaande randjes zout.

Verbazingwekkend was dat ondanks de temperatuur van bovende 40 Celsius er nog water was. Daarnaast was de zoutsamenstelling bijna gelijk aan die van normaal keukenzout. We hebben niet geproefd want we hadden al dorst en even later hadden we een gezamelijke hallucinatie want we zagen de Zuidtangent op ons afrijden.

Na zo'n drie uur door de woestijn leken we wel in een ander continent beland want het landschap veranderde in een keer in een zandwoestijn gelijk de sahara. Niet veel later kwamen de eerste cactus yucca's weer en reden we Californie weer binnenen stegen we weer de bergen in.

De afdaling naar Bakersfield was gelijk die van een afdaling uit de Alpen richting huis: lang en slingerend. In Bakersfield aangekomen hebben we lekker gegeten in het Mexicaanse restaurant dat aan het hotel zat. Zeer voldaan liggen we nu op bed uit te buiken en naar honkbal te kijken. Reizen is zeer vermoeiend.